Gdy pies dobrze rozwiązuje proste tropy, co zwykle nastąpi po kilku lekcjach, komplikujemy mu pracę stosując utrudnienia: opóźniamy wypuszczenie psa na ślad (nawet do 2 godzin od czasu położenia włóczki); układamy coraz dłuższe włóczki (do 1 km); układamy włóczki z różnego rodzaju zakrętami i załamaniami; stosujemy ślady zwodnicze. Układając włóczkę należy, podobnie jak w nauce aportowania zguby na śladach wychowawcy, kluczyć, prowadzić ją po różnym podłożu (miękkie, twarde, suche) i pokryciu, wykorzystując drogi leśne, zagajniki, halizny, zręby itp. Ponadto zasadniczy trop włóczki można przecinać śladami zwodniczymi, to jest włóczeniem zwierzyny o innym zapachu. Jeśli chodzi o porę roku, włóczkę można kłaść przez cały rok. W zimie wypracowanie jej jest znacznie trudniejsze, szybko bowiem wtedy ulatnia się odwiatr zwierzyny. Włóczka położona w opisany sposób może być krótka, a mimo to wypracowanie jej będzie jednak dla psa znacznie trudniejsze. Zazwyczaj największe trudności w wypracowaniu włóczki ma pies na zakrętach i załamaniach. Myśliwy powinien w takich wypadkach postępować w następujący sposób.
jeśli pies przy pierwszym zakręcie zgubi kierunek i nie może go odnaleźć, należy wrócić na początek włóczki i rozpoczynać pracę od początku (zbliżając się powtórnie do zakrętu, trzeba hamować psa rozkazem „powoli” lub nawet nakazać mu warowanie i w ten sposób uspokoić, a następnie pracować dalej); jeśli pies przy dalszych załamaniach popełni znów błąd, nie należy wracać do początku tropu, lecz trzeba zatrzymać się i wydłużając linkę zachęcać psa, aby samodzielnie odszukał kierunek (jeśli pies nie może ustalić kierunku, trzeba się z nim cofnąć kilkadziesiąt kroków i ponownie założyć go na włóczkę, postępując jak poprzednio).
Dodaj komentarz