Pies powinien dokładnie przeszukać dany teren idąc linią Zygzakowatą, by wytropić pozoranta. Jeżeli powraca do przewodnika, ten powinien powtórzyć rozkaz i ponownie wskazać ręką kierunek. Jeżeli pies samodzielnie odnajdzie poszukiwaną osobę (ryc. 98), należy z kolei uczyć go oznajmiania głosem oraz odgrzebywania „ofiary wypadku” łapami (ryc. 99 i 100). Szczek psa w miejscu odnalezienia poszukiwanej osoby stanowi dla przewodnika Sygnał orientacyjny mający szczególne znaczenie w terenie nieprzejrzystym, zasłoniętym na przykład drzewami itp. Jeżeli pies ma trudności w odnalezieniu kryjówki wraz ze znajdującym się w niej pozorantem, ten powinien mu pomóc przez poruszenie gałęziami, wydanie bardzo cichego głosu pozorującego jęk itp. Za każde dobre wykonanie zadania pies musi być nagrodzony przez przewodnika i pozoranta pieszczotliwym głaskaniem i ulubionym smakołykiem. W czasie takiego szkolenia trzeba dążyć do stałego rozwijania u psa aktywności i zainteresowania. W związku z tym należy przestrzegać następujących zasad: pamiętać o ciągłej zmianie kolejności ćwiczeń, ich urozmaiceniu, zmienianiu miejsca i czasu, by nie powstały u psa błędne skojarzenia: pilnie i bez przerwy obserwować zachowanie się psa (jego odruchy w wykonywanej pracy) oraz wymagać szybkiego i dokładnego wykonania powierzonej czynności; przyzwyczajać psa do zmiany otoczenia i okoliczności, w jakich wykonuje pracę, a jednocześnie unikać bodźców odwracających jego uwagę.
Dodaj komentarz