Równie ważne jest, aby pies pracował w terenie o różnej gęstości zadrzewienia i różnorodnym podłożu. Niewątpliwie prowadzenie tropiącego psa na lince w gęstych krzakach jest bardzo trudne, ale konieczne, gdyż ranna zwierzyna najczęściej właśnie w takie miejsca się zaszywa. Pierwsze tropy, długości od 100 do 150 m, powinny mieć jeden lub dwa łagodne zakręty. Po kilku lekcjach trop przedłużamy, utrudniając go kilkoma załamaniami. Dłuższe tropy wyrabiają u psa wytrwałość w tropieniu. W konkursach dla wyżłów długość tropu wynosi od 500 do 600 m. Początek tropu zaznaczamy przez obfitsze skropienie farbą i pozostawienie nieco sierści. Możemy w tym miejscu położyć również na pewien czas wypchaną sarnę lub skórę. Jeśli mamy pomocników, to kładzenie tropu odbywa się w ten sposób, że jeden niesie „sarnę”, a drugi, idąc jego śladem, farbuje trop. W miejscach załamań i zakrętów tropu pozostawia się umówione znaki (na znajdujących się w pobliżu drzewach) oraz więcej farby. Nieco więcej farby pozostawia się również na tych miejscach, gdzie pomocnik odpoczywając położył „sarnę”. Na końcu tropu pomocnik pozostawia wypchaną sarnę, a sam odchodzi z wiatrem i ukrywa się, aby go pies nie zwęszył.
Dodaj komentarz