Należy w razie zatrzymywania się go i obwąchiwania ziemi, przeszkadzać mu w tym, skierowując go właściwym rozkazem do dalszego szukania. Psa skłaniamy do posługiwania się górnym wiatrem, jeżeli kierujemy go do przeszukiwania wąskich odcinków pól (kartoflisk, łubinów itp.) o stosunkowo wysokim i gęstym pokryciu, przy bocznym wietrze. Psy ułożone, o dużej pasji do szukania, o pewnym doświadczeniu, zachowujące się prawidłowo wobec zwierzyny, uczymy również szukania zwierzyny w terenie, w którym pola pokryte roślinnością są znacznie od siebie oddalone (polowania późnojesienne). W takich wypadkach skierowujemy psa wskazaniem ręki „tam poszukaj” i pozwalamy mu na szerokie zabieranie pola, w granicach 200—300 m. Kiedy pies wszedł w pokryte pole i przeszukuje je, posuwając się do nas pod wiatr, idziemy w jego kierunku. Stójka jest wrodzoną cechą psów legawych-wyżłów. Wyraża się ona u nich charakterystyczną pozycją, zależny od osobniczych, wrodzonych właściwości rasy, temperamentu i pasji. Stójka jest niewątpliwie wyrazem stanu psychicznego psa, w którym zasadniczą rolę odgrywa zapewne instynkt łowiecki lub jakiś bliżej dotąd nieznany stan psychiczny, gdyż niektóre psy w czasie wystawiania zamierają w bezruchu i przez pewien czas nie odbierają i nie wykonują naszych poleceń.
Dodaj komentarz