Pies domowy od niepamiętnych czasów był doskonałym sprzymierzeńcem człowieka w zmaganiach z przyrodą. Zdawałoby się, że współcześnie, wraz z rozwojem techniki, jego rola w tym zakresie przeszła już do historii. Tymczasem w wielu wypadkach i dziś jeszcze czworonóg ten oddaje nieocenione usługi w ratowaniu życia ludzkiego. W wielu krajach szkoli się psy do służby ratowniczej, jak na przykład: do penetracji terenów górskich w poszukiwaniu zbłąkanych lub zasypanych śniegiem turystów, do przeszukiwania płaskich terenów zalesionych w celu odnalezienia zaginionych dzieci, do akcji ratowania ofiar trzęsienia ziemi lub innych katastrof na lądzie (kolejowych, pożarowych, powodziowych, budowlanych itp.). Ogólnie biorąc do szkolenia w zakresie ratownictwa nadają się psy o szczególnych walorach fizycznych i psychicznych, spełniające następujące warunki: nie starsze niż w wieku 1-2 lat, odpowiedniej pod względem wielkości rasy, mające w kłębie wysokość co najmniej 60 cm, silne i dobrze zbudowane, wytrwałe w pracy i zahartowane, czyli odporne na nie sprzyjające warunki atmosferyczne; mające absolutny węch, doskonały słuch, bardzo dobry zmysł orientacji przestrzennej i nie budzący zastrzeżeń wzrok; spokojne i opanowane (patrz: „Temperament” – str. 68), a jednocześnie odznaczające się łagodnością i zaufaniem w stosunku do nie znanych sobie ludzi; nie nadają się do tego celu psy, które przeszły już tresurę obrończą i w związku z tym są nieufne wobec osób obcych; oswojone od wieku szczenięcego z warunkami terenowymi i atmosferycznymi, w jakich mają pracować oraz przyzwyczajone do różnych silnych bodźców akustycznych ; całkowicie odzwyczajone od reagowania na obecność w ich polu działania zwierząt domowych poruszającej się zwierzyny polnej lub leśnej.
Dodaj komentarz