Dodatnią cechą psa jest również zdolność trzymania się tropu. Pies o dobrych skłonnościach do tropienia powinien po zwietrzeniu tropów zwierzyny podążyć za nią, węsząc dolnym wiatrem.
Próbę oceny zdolności trzymania się tropu przeprowadzamy, tropiąc zająca. Aby uniemożliwić psu gonienie zająca ,,na oko”, wybieramy teren nieprzejrzysty. Najodpowiedniejszą porą do przeprowadzania takich prób jest wiosna, kiedy zboża są tak wysokie, że ruszony zając szybko się w nich chowa. Właściciel podprowadza psa najlepiej do kotliny, z której ruszył niezaobserwowany przez psa zając lub naprowadza na jego trop, wskazuje mu palcem kotlinę, miejsce, linię tropu, aby pies zawietrzył zapach, następnie zwalnia ze smyczy, dając rozkaz „szukaj”. Psy mające wrodzoną skłonność do tropienia będą trzymać się tropu, węsząc dolnym wiatrem i względnie dokładnie wskażą kierunek, w którym poszedł zając. Im dalej idzie pies, im dokładniej i dłużej trzyma trop, tym większą przejawia w tym kierunku wrodzoną skłonność, tym lepszą otrzymuje ocenę. Młody pies o dobrych w tym kierunku skłonnościach powinien trzymać dokładnie trop przynajmniej na długości od 100 do 150 m. Pies takich walorach rokuje dobre zadatki na tropowca-posokowca. Tej umiejętności wynikającej z łowieckiego instynktu można drogą właściwych ćwiczeń nauczyć szybko każdego psa, nawet pointera. Niektóre psy w czasie tej pracy, idąc po tropie, głoszą. Jest to cenna zaleta każdego płochacza posokowca oszczekiwacza.
Dodaj komentarz