Młody pies o dużej pasji łowieckiej zazwyczaj po ruszeniu zająca goni go oszczekując. Jeszcze lepszą oznaką instynktu łowieckiego jest szczekanie na tropie. Nie można jednak twierdzić, że pies goniący milczkiem nie będzie nigdy oszczekiwał na przykład ubitej zwierzyny. Niezależnie od tego naukę oszczekiwania trzeba prowadzić systematycznie w toku szkolenia. Niektóre rasy psów lub poszczególne osobniki są mniej skłonne do szczekania od innych i dlatego nauka może przebiegać rozmaicie, wymagając nieraz wiele cierpliwości i czasu. Jeśli pies jest wychowywany w mieszkaniu, to mamy wiele sposobności do nauki szczekania na rozkaz. Przy każdym podawaniu posiłku czy przed wyjściem na spacer, to jest w tych momentach, kiedy pies pod wpływem wzruszenia zaczyna szczekać, podniecamy go, chwalimy i nagradzamy za każde szczeknięcie lub choćby głośne skomlenie, podając jednocześnie rozkaz „daj głos’’. Zdarza się bardzo często, że pies odruchowo zacznie szczekać, gdy usłyszy na przykład pukanie czy kołatanie do drzwi. W każdym takim wypadku przed otwarciem drzwi zachęcamy go słowami „daj głos”, a gdy zacznie szczekać, nagradzamy słowem „dobrze” lub podaniem smakołyku. Nauka szczekania może być również prowadzona z pomocnikiem. Pomocnik puka do drzwi i gdy tylko pies zaszczeka, a my otwieramy drzwi, chowa się, aby za chwilę powtórzyć znowu pukanie. Również dobrą pomoc w nauce oddać może przykład innego psa, reagującego szczekaniem na pukanie w drzwi mieszkania. Psa flegmatycznego można niekiedy pobudzić do szczekania przez wywołanie u niego zazdrości, zabierając na przykład na spacer z kojca jednego psa, zostawiając zaś tego, który trudno uczy się szczekania na rozkaz i u którego trudno wydobyć odruch szczekania na inne bodźce. Pies ten zazwyczaj zacznie szczekać lub przynajmniej skomleć. Wówczas należy wrócić, pochwalić go i zabrać na spacer.
Dodaj komentarz