Do grupy tej należą psy, których właściciele albo mieszkają w mieście, albo zbyt mało poświęcili uwagi wychowaniu psa w okresie młodości. Cechy wrodzone takiego psa trzeba dopiero wyrabiać i wzbudzać, co następuje stosunkowo szybko, jeśli: pies często przebywał będzie w polu, najlepiej z drugim ułożonym psem, który daje przykład swoim zachowaniem się, myśliwy pozwoli psu na swobodne zachowanie się zgodnie z jego instynktem w stosunku do znalezionej lub ruszonej zwierzyny. Układanie takiego psa rozpoczynamy w myśl zasad omówionych powyżej dopiero wtedy, gdy wykazuje on dostateczną pasję do szukania i gonienia zwierzyny. Psy małych ras mogą być używane z dobrym skutkiem do polowania na drobną zwierzynę, a na terenach o gęstej roślinności oddają w pewnych warunkach nawet większy pożytek od wyżłów, jeśli zostaną do tego celu właściwie wyszkolone. Ponieważ psy te nie wystawiają, lecz mają z reguły dużą i wrodzoną skłonność do wypłaszania i gonienia zwierzyny, konieczne jest wyrobienie u nich takiego posłuszeństwa i karności, aby w chwili znalezienia zwierzyny (w miejsce stójki u wyżła) na rozkaz „waruj” lub „stój” zatrzymywały się i zaprzestały wypłaszania lub gonienia. Jest to zasadniczy, choć bardzo trudny do osiągnięcia, warunek użytkowania psów małych ras w polowaniach na drobną zwierzynę. Metodyka postępowania myśliwego z tymi psami w czasie szukania i po znalezieniu zwierzyny jest taka sama jak przy szkoleniu wyżłów.
Dodaj komentarz