W tym celu trzeba stosować silniejsze środki zmuszające (ostre powtórzenie rozkazu, zastosowanie obroży kolczastej, linki) niż w stosunku do psów innych typów. Na przykład podczas nauki chodzenia na smyczy normalne pociągnięcie smyczą w razie popełnienia błędu jest zwykle niewystarczające; aby osiągnąć właściwy rezultat, musimy ostrzej pociągnąć smyczą, a nawet użyć obroży kolczastej. W czasie nauki pozostawania, warowania lub siadania pies typu pobudliwego początkowo nie pozostaje dłużej w nakazanej pozycji niż 3—5 sekund; dopiero stopniowe przedłużanie tego czasu utrwala u niego pożądany nawyk. Psa takiego trudno również nauczyć spokojnego zachowania się po strzale, na widok uciekającej zwierzyny itd. Chociaż psy typu pobudliwego wymagają bardzo dużo pracy, przy czym niejednokrotnie trzeba wobec nich stosować ostre środki zmuszające do wykonywania rozkazu, niemniej jednak po wyszkoleniu sprawiają właścicielowi wiele zadowolenia, gdyż są chętne do pracy, wytrwałe, pełne życia i energii. Psy typu powściągliwego są również stosunkowo żywe, ale pomiędzy pobudzeniem i hamowaniem jest u nich zachowana pewna równowaga, tzn. zarówno jeden, jak i drugi proces występuje w jednakowym stopniu. Ze stanu pobudzenia szybko przechodzą do stanu hamowania, i odwrotnie. U psów tych łatwo można wypracować odruchy warunkowe pobudzające i hamujące, choć na podniety reagują one wolniej niż psy typu pobudliwego. Nauka pozostawania i warowania przychodzi im bez trudu, mają przy tym dużą zdolność rozróżniania bodźców.
Dodaj komentarz