Taki pies nie posuwa się do zwierzyny ani na rozkaz myśliwego, ani popychany kolanem, ani nawet wyprzedzany przez niego. Pozostawiony, po pewnej chwili sam rusza do przodu lub gdy myśliwy wypłoszy zwierzynę. Sprawa stójek zarówno pustych, jak i martwych, nie została jeszcze dostatecznie wyjaśniona. Zarówno stójka pusta, jak i martwa są wadami. Psy takie nie nadają się do prawidłowego polowania i nie powinny być używane do reprodukcji. W zależności od sposobu zachowania się młodych (niedoświadczonych) psów, możemy je podzielić na cztery grupy: wystawiają zwierzynę w sposób niemal prawidłowy i nie gonią za nią, gdy uchodzi; wystawiają zwierzynę krótko, a gdy ta uchodzi idą za nią; nie wystawiają, lecz krótko zaznaczają zwierzynę i gonią z pasją; nie wystawiają i nie zaznaczają; wobec wypłoszonej zwierzyny zachowują się czasem zupełnie obojętnie, niekiedy krótko gonią. Sposób zachowania się psa w polu wobec zwierzyny rzutuje w zasadniczy sposób na dalszy tok szkolenia. Psy grupy pierwszej, zdarzają się stosunkowo rzadko. Spotykamy je częściej wśród wyżłów ras angielskich, rzadziej natomiast wśród ras niemieckich, szczególnie szorstkowłosych. U psów tych instynkt do wystawiania góruje nieraz nad instynktem łowieckim i dlatego zazwyczaj wystawiają wytrwale i zachowują się prawidłowo wobec uchodzącej zwierzyny. Szkolenie takich psów nie sprawia w zasadzie myśliwemu większych trudności i odbywa się szybko.
Dodaj komentarz