Powierzchownie pracują zwykle psy niewłaściwie szkolone, odznaczające się dużą pasją, temperamentem i dobrym węchem, pracując na tropach zbyt łatwych, to jest świeżych i dobrze sfarbowanych. Najlepiej w takim wypadku przerwać pracę i rozpocząć ją dopiero po ostygnięciu śladu. Gubienie jednak tropów nie powinno mieć miejsca, jeśli pies był uprzednio dobrze szkolony na tropach zdrowej zwierzyny lub na tropach sztucznie sfarbowanych. Zachowanie się młodego psa po dojściu do zwierzyny jest różne. Jeżenie sierści, warczenie, szczekanie, a nawet lękliwe podchodzenie lub chęć uchwycenia zwierzyny — wszystko to jest naturalnym przejawem pierwszych przeżyć. Najlepszym oczywiście objawem jest oszczekiwanie zwierzyny. Wychowawca powinien natychmiast pochwalić takie zachowanie się psa słowami „taak, dobrze, jeleń, daj głos” i zachęcać go nadal do najdłuższego oszczekiwania. Nie należy jednak zezwalać na chwytanie i szarpanie zwierzyny, wyrywanie sierści, skubanie itp., jeżeli nie jest to konieczne dla wzbudzenia u psa odwagi. Z odstrzelonej sztuki należy ściągnąć farbę (nacinając na krtań) i zebrać ją do butelki, w której znajduje się sól kuchenna rozpuszczona w wodzie (1 łyżeczka na 1/2 litra). Dla dokładnego wymieszania i zakonserwowania w ten sposób farby, potrząsamy butelką. Tuszę zwierzyny i farbę powinien myśliwy wykorzystać do następujących ćwiczeń: położenia tropu pobraną farbą do miejsca, gdzie leży sztuka lub do innego dogodnego punktu, układając trop sztuczny według potrzeb i umiejętności psa; do nauki oszczekiwania lub oznajmiania oraz respektowania zwierzyny.
Dodaj komentarz