Wyszkolony wyżeł powinien umieć wypracować postrzałka po jego śladach i farbie. Sposób i styl pracy psa na farbie-tropie zależy przede wszystkim od subtelności jego węchu oraz od temperamentu, warunków atmosferycznych i terenowych, a także od świeżości tropu. Pies musi tropić zwierzynę dolnym wiatrem. Jeśli chodzi o dokładność w tropieniu, to psy szybko podejmujące trop łatwiej również go gubią, gdyż zdolność różnicowania śladów zwodniczych jest u nich wyraźnie osłabiona, gdyż nie potrafią się skupić na tropie, często błądzą, szczególnie gdy zwierzyna kluczy. Tą wadą odznaczają się przede wszystkim psy ras angielskich. Psy te wytrwale trzymają się tropu, z pasją gonią i dławią zwierzynę, są zatem zazwyczaj dobrymi tropowcami. Między psami typu flegmatycznego i powolnego również trafiają się doskonałe tropowce, pracujące dokładnie, ale wolno, wskutek czego lekko ranna zwierzyna przeważnie uchodzi, nie mogą bowiem one do niej dojść. Braki i wady, jakie poszczególne psy wykazują w pracy węchowej, można w pewnym stopniu usunąć za pomocą systematycznego treningu. Dobry tropowiec-aporter zguby powinien odznaczać się:
- dokładnością i wytrwałością w tropieniu;
- zdolnością trzymania się tropów;
- pasją do aportowania.
- Wymienione zalety wyżeł może zdobyć:
- ćwicząc na pojedynczych tropach zdrowej zwierzyny;
- doskonaląc się w wyszukiwaniu zguby na włóczkach (sztucznych tropach);
- szukając i aportując postrzałki.
Ćwiczenia w wyszukiwaniu i aportowaniu postrzałków polegają na wypracowywaniu przez psa tropu postrzelonego zająca, dojściu go luzem, a gdy ucieka, na zdławieniu go i przyniesieniu do myśliwego. Do ćwiczeń tych możemy przystąpić wtedy, gdy wyżeł już dobrze pracuje na tropach zdrowej zwierzyny i na włóczce. Prowadzimy je trzymając psa na lince, dopóki nie nauczy się spokojnie tropić, uniemożliwiając mu przypadkowe wypracowywanie postrzałków luzem oraz gonienie ich.
Dodaj komentarz