Rozpoczynamy je, zależnie od rozwoju fizycznego psa, w wieku około 6 miesięcy. Obejmuje ono: umiejętność zachowania się na smyczy i bez smyczy w różnych warunkach terenowych; przychodzenie do właściciela na sygnał trąbki-rogu i gwizdka (metodykę tych ćwiczeń omówiono w rozdziale pt.: „Szkolenie psów gończych”); naukę zapoznawania z terenem oraz ignorowania tropów zwierzyny płowej i drobnej. Młody pies, zanim zostanie użyty do polowania, musi się dokładnie zapoznać z lasem, aby czuć się w nim tak pewnie, jak we własnym podwórzu. Toteż w okresie szkolenia wstępnego pies dzikarz powinien przebywać jak najczęściej w lesie, oswajać się z widokiem różnej zwierzyny i jej tropami. Powinien on tropić tylko zwierzynę będącą przedmiotem łowów. Aby tak właśnie pracował, a nie był postrachem wszelkiej zwierzyny znajdującej się w łowisku, musimy go do tego w odpowiedni sposób przygotować, czyli wzbudzić jego zainteresowanie do tropienia tylko określonego gatunku zwierzyny. W naszych obecnych warunkach pies gończy-dzikarz powinien być szkolony tylko do tropienia dzików. Inna zwierzyna, szczególnie płowa, w żadnym wypadku nie powinna go interesować (p. str. 230).
Dodaj komentarz