Nie może ona być naciągnięta, toteż w miarę posuwania się psa myśliwy powinien ją popuszczać. Wskazane jest również unoszenie linki, aby jak najmniej zaczepiała o nierówności terenowe. Długość linki zależy od terenu i sposobu pracy psa. Nie powinna ona być jednak krótsza niż 5 m i dłuższa niż 20—30 m. Dalsze ćwiczenia prowadzimy w lesie, pozostawiając na ścieżce śladu różnego rodzaju przedmioty używane w nauce aportowania, a więc ptaki (wrona, sroka), wypchane skórki (zająca, królika, kota) itp. Pies powinien znaleźć i przynieść przedmiot należący do myśliwego lub, który myśliwy miał w ręce. Długość śladów w tym okresie szkolenia powinna dochodzić do 1 km. W celu lepszej kontroli pracy psa możemy układać ślad, wykorzystując punkty orientacyjne w terenie lub pozostawiając znaki na drzewach lub ziemi. Psa wypuszczamy na ślad początkowo w 10—15 minut od czasu zgubienia przedmiotu, stopniowo opóźniając rozpoczęcie szukania. Jeśli na przykład jednego dnia pies odszukał zgubę wypuszczony na ślad po 30 minutach, to następnego dnia możemy rozpocząć ćwiczenie wypuszczając go po 40 minutach. Nie należy układać śladów na głębokim śniegu, wskazane jest natomiast ćwiczenie o zmroku, kiedy pies niemal zupełnie nie może się posługiwać wzrokiem. Pies zazwyczaj popełnia błędy przy zmianie kierunku śladu. Objawiają się one przebieganiem załamania czy zakrętu. Odległość oddalania się w tych miejscach od śladu zależy od zdolności węchowych i doświadczenia psa oraz od kierunku wiatru.
Dodaj komentarz