Okres między 6 a 8 miesiącem życia jest dla każdego psa myśliwskiego, a tym bardziej prawidłowo wychowywanego, okresem przełomowym. W tym czasie ujawniają się już zazwyczaj w sposób wyraźny i zdecydowany jego cechy wrodzone, zalety i wady. Zainteresowanie zwierzyną, polem, zdobywaniem łupu szybko wzrasta i dlatego wymaga on w tym okresie najwięcej uwagi ze strony wychowawcy. Jest to najwyższy czas, aby ukierunkować jego instynkty, zgodnie z jego użytkowaniem w przyszłości. W tym etapie szkolenia wychowawca powinien: odzwyczajać psa od gonienia i chwytania drobiu, atakowania innych psów, przechodniów, rowerzystów oraz niedopuszczań do rozwoju innych wad wymienionych w poprzednim rozdziale, jak najczęściej przebywać z psem w polu, sprawdzać i wstępnie wyrabiać jego cechy wrodzone, a przede wszystkim węch, skłonność do wystawiania i ewentualnie do tropienia, wzbudzić z jednej strony pasję do pola, z drugiej, w razie potrzeby, uczyć respektowania zwierzyny, wyrabiać posłuszeństwo na rozkazy i sygnały, uczyć karności, doskonalić w polu nabyte uprzednio umiejętności z zakresu wstępnego szkolenia, a przede wszystkim uczyć warowania na sygnał gwizdkiem, znak ręki oraz na strzał przy wzlatującej zwierzynie, oswajać z wodą i uczyć aportowania z wody. Między 8 a 10, a najpóźniej w 12 miesiącu życia psa, właściciel powinien przystąpić do układania go w polu. Dotyczy to przede wszystkim wyżłów i psów małych ras, które używane będą do polowania na drobną zwierzynę. Układanie powinno mieć charakter przygotowania psa do użytkowania w czasie polowania. Technikę i metodykę tej pracy omówiono szczegółowo w rozdziale V („Układanie wyżła”).
Dodaj komentarz