Psa myśliwskiego musimy wyuczyć ponadto warowania na strzał. Podczas pierwszych kilku lekcji korzystamy z pomocnika, który będzie strzelał z odległości kilkudziesięciu kroków, początkowo nabojami ślepymi. Myśliwy zaraz po strzale daje psu rozkaz „waruj” za pomocą gwizdka lub ręki. Pies powinien przywarować błyskawicznie. W razie oporu posługujemy się obrożą kolczastą. Po wykonaniu polecenia pies otrzymuje pochwałę i nagrodę. W czasie następnych lekcji rozkaz warowania podajemy z coraz dalszej odległości, trzymając psa na długiej lince. Doprowadzamy wreszcie do tego, aby pies szybko reagował na strzał zajęciem pozycji „waruj” z odległości 20—30 kroków. W końcowej fazie ćwiczeń pies powinien warować na odgłos strzału bez rozkazu „waruj”, gdy strzały oddajemy sami. Opanowanie ćwiczenia sprawdzamy, strzelając na przykład do ptaka. Pies powinien warować tak długo, aż sami odejmiemy ptaka i powrócimy do niego. Podkreślamy w ten sposób wobec psa, że strzał nakazuje tylko warowanie. Postępowanie takie wpływa ponadto uspokajająco na psa i w dalszej pracy hamuje jego zapędy do skoku po spadającą zwierzynę. Jak już wspomniano, nie należy wymagać, aby pies warował z głową położoną na ziemi między łapami. Powinien on obserwować wyniki strzału, jeśli bowiem zwierzyna zostanie śmiertelnie trafiona i spadnie na oczach psa, to dłuższe przetrzymywanie go w takiej pozycji działa hamująco i przyczynia się do jego lepszego opanowania. Nauka warowania na strzał powinna być oczywiście przeprowadzana w terenie, przy czym w pierwszej fazie przyzwyczajania myśliwy z równie dobrym skutkiem może się posługiwać straszakiem. Z czasem można dojść do takiego opanowania psa, że samo podniesienie strzelby i złożenie się do strzału będzie dla psa wystarczającym sygnałem do przywarowania.
Dodaj komentarz