Chodzi przede wszystkim o wzbudzenie u psa zainteresowania do szukania zgubionego przez właściciela przedmiotu (na rozkaz „szukaj aport” lub „szukaj zguba”, a później nawet tylko na rozkaz „zguba”) oraz umożliwienie psu skojarzenia, że przedmiot można znaleźć posługując się tylko dolnym wiatrem. Do trzymania nosa przy ziemi zachęcać będą psa ślady właściciela i nagroda, jaką pies otrzyma po znalezieniu przedmiotu. Aby to ćwiczenie zostało szybko i dobrze zrozumiane przez psa, musi on chętnie i z pasją aportować. Psy, które takiego zapału do aportowania nie mają lub też nie wykazują skłonności do posługiwania się dolnym wiatrem, chcą szukać po śladzie, przekładając pole, należy uczyć trzymania się śladów, prowadząc? je na smyczy, a później na lince. Praca na lince uczy każdego psa, a przede wszystkim charakteryzującego się dużym temperamentem, spokojnej i rozważnej pracy. Rozpoczynając naukę dajemy psu rozkaz „waruj” (na śladzie), a następnie pokazujemy mu ślad, podając rozkaz „wąchaj”, a gdy pies dostatecznie zawietrzył „szukaj zguba”. W miarę jak pies posuwa się do przodu, popuszczamy linkę i zachęcamy go do tropienia. W czasie tropienia, jeśli zachodzi potrzeba, powstrzymujemy psa rozkazem „powoli wolniej”. Z odszukanym przedmiotem wracamy na miejsce, skąd pies rozpoczął szukanie, odbieramy od psa zgubę („siad — oddaj”) i nagradzamy go. Stopniowo przedłużamy długość ścieżki śladu, stosując również utrudnienia w postaci zakrętów i załamań. Dla urozmaicenia ćwiczeń możemy od czasu do czasu pozwolić psu na pracę luzem, jeśli oczywiście poprzednio bezbłędnie wykonywał ćwiczenia na lince. W razie wątpliwości powracamy znów do pracy na lince.
Dodaj komentarz