Ogólnie młode wyżły pod względem skłonności do wystawiania można podzielić na cztery grupy. Psy należące do tych grup wymagają oddzielnego postępowania i szkolenia. Omówione ono zostało w rozdziale pt. „Układanie wyżła”. Jeśli myśliwy będzie właściwie ukierunkowywał psa już we wczesnej młodości, nie tłumiąc w nim pasji, ale i nie pozwalając na nieprawidłowy rozwój wyrażający się przeważnie chęcią gonienia zwierzyny, to uniknie wielu kłopotów związanych z jego dalszym szkoleniem i użytkowaniem. Należy bowiem przyjąć zasadę, że dopóki pies goni zwierzynę (choć jest to często pies wartościowy), dopóty nie chce jej wystawiać. Pies zachowujący się w polu obojętnie wobec zwierzyny (nie wystawia i nie goni) wymaga, oczywiście, najpierw wzbudzenia pasji i zainteresowania nią; nie znaczy to jednak, że pies ten jest bezwzględnie bezwartościowy.
Dodaj komentarz