Wartości niektórych psów użytkowych decyduje w znacznym stopniu umiejętność aportowania. Dotyczy to przede wszystkim psów myśliwskich (wyżły) używanych do polowania na zwierzynę drobną. Każdy pies ma w mniejszym lub większym stopniu rozwiniętą skłonność wrodzoną do noszenia i przynoszenia ulubionych przedmiotów do swego legowiska, gonienia i chwytania poruszających się zwierząt itp. Psy, które nie okazują chęci do aportowania, można za pomocą odpowiednich metod nauczyć przynoszenia zarówno zwierzyny, jak i przedmiotów, oczywiście w granicach ich fizycznych możliwości. Aportowania można uczyć psa mającego posłuch przychodzenia do nogi na zawołanie. Może to być zarówno pies młody (między 6 a 9 miesiącem życia), jak i starszy. W nauce aportowania stosujemy metody polegające na: wzbudzaniu w czasie zabawy zainteresowania psa do chwytania przynoszenia przedmiotów wyrzuconych lub wskazanych przez właściciela; stopniowym wdrażaniu i przyzwyczajaniu psa do obowiązku karnego aportowania w połączeniu ze wzbudzaniem zainteresowania; stosowaniu częściowego lub całkowitego przymusu w celu przełamania niechęci do aportowania lub odzwyczajania psa od nabytych złych nawyków w aportowaniu.
Dodaj komentarz