U wielu wyżłów, szczególnie ras angielskich, zdolność do wystawiania przejawia się już po ukończeniu 6 miesięcy życia, a najpóźniej w 9 miesiącu. Wyżły ras niemieckich, a zwłaszcza szorstkowłose, przejawiają tę skłonność znacznie później. Od młodego psa nie możemy, oczywiście, wymagać prawidłowego wystawiania; jeśli zaznaczy on zwietrzenie zwierzyny choćby tylko chwilowym ¿utrzymaniem się, lo takie zachowanie jest już dobrą oznaką skłonności do wystawiania. Skłonność ta jest cechą wrodzoną, a myśliwy może ją udoskonalać i utrwalać przez stałe ćwiczenia w polu. Próby w tym kierunku najlepiej przeprowadzać na kuropatwach w dzień słoneczny, ciepły i wilgotny, kiedy ptaki dobrze dotrzymują, a pies ma możliwość dobrego wietrzenia; z psem idziemy pod wiatr. Pies młody zazwyczaj zaczyna przejawiać tę skłonność wystawiając ptaki łowne, ptactwo domowe i inne ptaki. W ten sposób sygnalizuje on myśliwemu, że powinien iść z nim w pole. W polu wystawianie ma początkowo charakter „dziecinny”, niezdecydowany, ale w miarę częstszych spotkań ze zwierzyną lotną bardzo szybko się krystalizuje. Myśliwy już w tym okresie powinien przystąpić do pogłębiania tej skłonności psa do wystawiania, postępując w sposób podany w rozdziale pt.: „Przygotowanie wyżła do pracy w polu”.
Jeśli myśliwy pozostawia psu, który przecież instynktownie dąży do zdobycia łupu, swobodę, nie idzie do niego po zdobycz, to z czasem przestanie on wystawiać zwierzynę, i zacznie ją po wystawieniu gonić. Wyrobienie u takiego psa w późniejszym szkoleniu prawidłowej stójki będzie wymagać wiele pracy. Z kolei prawidłowe postępowanie myśliwego utrwala u psa styl i prawidłowość stójki.
Dodaj komentarz